یک بیمار در حال دریافت داروی شیمیایی
شیمی درمانی روش درمان استاندارد برای سرطان است ولی این روش عوارض جانبی بسیاری داشته و علاوه بر سلول‌های بیمار، سلول‌های سالم را نیز از بین می‌برد. گروهی از پژوهشگران برزیلی، برای کاهش آسیب این نوع درمان روی فردی که در حال حاضر خود از بیماری رنج می‌برد روی روشی جدید برای رساندن دقیق‌تر دارو کار می‌کنند تا احتمال در امان ماندن سلول‌های سالم از یورش داروی شیمیایی را بیشتر کنند.
پژوهشگران در مرکز ملی پژوهش‌های مواد و انرژی (CNPEM) و دانشگاه ایالتی کمپیناس (UNICAMP) روشی جدید را توسعه داده‌اند که با بکارگیری نانوذرات سیلیکا، یک داروی احتمالی برای سرطان پروستات به نام کورکومین را حمل می‌کند. این نانوذرات با ویتامینی به نام فولات پوشانده می‌شوند که این ویتامین به طور طبیعی توسط سلول‌های سرطانی جذب می‌شود.
نتایج بدست آمده از این پژوهش تا کنون قابل ملاحظه بوده است. طی آزمایش‌های انجام شده در شرایط آزمایشگاهی، این نانوذرات تقریباً هفتاد درصد از سلول‌های تومور پروستات را از بین بردند در حالی که تنها ده درصد از سلول های سالم همان قسمت آسیب دیدند. متئو بوربا کاردوسو، رهبر این پژوهش گفت:
«به لطف متابولسیم منحصر بفرد سلول‌های توموری، میزان گیرنده‌های فولات روی سطح این سلول‌ها دویست مرتبه بیشتر از سلول‌های سالم است. به این ترتیت، نانوذرات پوشانده شده با این ساختار، از سلول‌هایی که نیاز به حمله ندارند دوری کرده و به سمت اهداف واقعی کشیده می‌شوند تا این سلول‌ها داروی شیمیایی را با غلظت بالاتر دریافت کنند.»
دلیل انتخاب سیلیکا و فولات، حل مشکل داروهای نامحلول هنگام انتقال از طریق آب، مایعات بیولوژیکی و خون است. سپس پژوهشگران روشی برای وارد کردن دارو در منافذ نانوذرات سیلیکا در طول شکل‌گیری آن ابداع کردند. مولکول‌های دارو تمایل دارند تا در این منافذ قرار گیرند چرا که محیطی پایدارتر نسبت محلولی هستند که مولکول‌های دارو در آن پراکنده شده‌اند.
حال دانشمندان به دنبال موانع این روش در زمان بکارگیری در بدن انسان هستند.موانع اصلی، پروتئین‌های موجود در خون هستند که هنگام تماس با سیلیکا، سطح آنها را می‌پوشانند و از شناسایی فولات جلوگیری می‌کنند. آنها به دنبال روشی هستند تا از تأثیر این مواد بر عملکرد نانوذرات اجتناب کنند.
جزئیات این پژوهش در مجلۀ Langmuir منتشر شده است.
منبع: gizmag
