در رقابت رباتیکی DARPA در کالیفرنیا، تعدادی از بهترین و هوشمندترین رباتها برای رقابت جمع شدند. با این حال این رباتها آنچنان هم شکست ناپذیر به نظر نمی‌رسند. آن‌ها خیلی کند حرکت می‌کنند، سر می‌خورند و به زمین می‌افتند و تا زمانی که اعضای گروه با تجهیزات لازم به کمک آن‌ها نیایند نمی‌توانند حرکتی انجام دهند. اما همین افتادنها و کاستیهای آن‌ها نشان داد که این رباتها چقدر آسیب پذیرند و چقدر در انجام کارها شبیه به انسان‌ها هستند. اما در عین حال ماشینها استحکام، هوشمندی و چالاکی خود را به نمایش گذاشتند و نشان دادند که می‌توان در آیندۀ نزدیک به استفاده از این نوع رباتها به عنوان نخستین امدادگران حوادث طبیعی خوشبین بود.
عکسهای این رقابت را از اینجا ببینید.
DARPA رقابتهای رباتیکی خود را در واکنش به فاجعۀ هسته ای فوکوشیمای ژاپن در سال ۲۰۱۱ راه اندازی کرد. این آژانس در سالهای اخیر رباتهای امدادگر را می آزماید و برگزاری این مسابقات روشی است که DARPA در پیش گرفته است تا با آن تلاش کند از دانش رباتیک برای ساخت ماشینهای پیشرفته ای که بتوانند به عنوان نخستین امدادگران به جای انسان‌ها نقش ایفا کنند استفاده شود.
بر خلاف آزمونهای پیشین DARPA، بیست و سه ربات شرکت کننده در مسابقه این بار رفتاری افسار گسیخته از خود نشان می‌دادند. آن‌ها باید مسیری پر از موانع را که برای شبیه سازی یک ساختمان حادثه دیده طراحی شده بود می پیمودند. در مسابقه هر ربات باید یک خودرو کوچک (ATV) را براند، از خودرو پیاده شود، بخشی از مسیر را پیاده طی کند، از یک در عبور کند، یک شیر آب را بچرخاند و پیش از راه رفتن یا عبور از روی خرابه‌ها، دیوار را با دریل سوراخ کند و در پایان باید از چند پله بالا برود.
در این مسابقه رباتها بیشتر اوقات در حالت ایستاده و متوقف قرار داشتند و مشغول تفکر و انجام محاسبات برای انجام حرکت بعدی بودند. بیشتر ماشینها پس از چندین دقیقه سکون به زحمت به راه می‌افتادند تا وظیفه مورد نظر را انجام دهند. اما با این حال هم آن‌ها وظایف خود را به صورت کاملاً خودکار انجام نمی‌دادند. آن‌ها برای تمام کردن کارها و انجام حرکات ظریف به شدت به اپراتور انسانی نیاز داشتند. رباتها اگرچه می‌توانند محیط پیرامون خود را خیلی سریعتر از انسان اسکن کرده و پارامترهای مورد نظر را اندازه‌گیری کنند اما قادر به تصمیم گیری سریع نیستند. آن‌ها مجهز به حسگرها و اسکنرهای سه بعدی شده بودند و اطلاعات محیطی را جمع آوری می‌کردند و عملاً به عنوان یک چشم برای اپراتور انسانی که چند صد متر دورتر از ربات قرار داشت کار می‌کردند. همۀ این شکستها و پیروزیهای دلچسب در این مسابقه نتیجۀ یک تلاش گروهی بود.
اگر بخواهیم دورنمایی از نتایج این مسابقه را جلوه‌ای از آیندۀ رباتها در نظر بگیریم، به نظر می‌رسد بیش از آنکه انسان‌ها به رباتها نیازمند باشند، رباتها به کمک انسان‌ها نیاز دارند. در پایان باید گفت که این مسابقه نشانگر مبارزه‌ای حماسی برای ادراک، همکاری انسان – ماشین و چالاکی بود.
گروه KAIST از کرۀ جنوبی نخستین گروهی بود که توانست مسابقه را به پایان ببرد و جایزۀ ۲ میلیون دلاری مسابقه را از آن خود کند. ربات انسان نمای آن‌ها با نام DRC Hubo در ۴۴ دقیقه و ۲۸ ثانیه همۀ هشت وظیفۀ محوله را انجام داد و سریعترین زمان را ثبت کرد. اگرچه بیشتر رباتهای شرکت کننده در این مسابقه از نوع انسان نما بودند اما آنچه Hubo را متمایز می‌ساخت قابلیت تغییر شکل آن بود. این ربات بر روی زانوهای خود یک جفت چرخ دارد. در عبور از زمینهای سخت و هموار، زانوها خم شده و برای حرکت سریعتر از چرخها استفاده می‌شود. علاوه بر این، ربات Hubo از یک سامانۀ تهویۀ داخلی بهره می‌برد که باعث افزایش بازدهی اجزای داخلی آن می‌شود.
جایزۀ یک میلیون دلاری نفر دوم به یک ربات انسان نمای دیگر رسید. گروه IHMC Robotics از فلوریدا با یک ربات دو پای Atlas ساخت Boston Dynamics در مسابقه شرکت کرد. آزمایشگاه آن‌ها در مؤسسۀ شناخت ماشین و انسان در فلوریدا بر روی توسعۀ الگوریتمهای راه رفتن و تعادل رباتهای انسان نما به منظور افزایش پایداری آن‌ها کار می‌کند. زمان نهایی آن‌ها حدود ۵۰ دقیقه بود.
ربات زیبا و قرمز رنگ CHIMP از دانشگاه Carnegie Mellon که بازوی بسیار بلندی داشت جایزۀ ۵۰۰ هزار دلاری نفر سوم را از آن خود کرد. گروه آن‌ها با نام Tartan Rescue ربات را به شکلی ساخته بودند که بتواند مانند یک تانک از همۀ موانع عبور کند. این ربات هم مانند بسیاری از رقبای خود به زمین خورد اما تنها رباتی بود که توانست بدون نیاز به کمک از زمین بلند شود. این ربات نیز مانند دو ربات قبل توانست هشت امتیاز مسابقه را کسب کند اما زمان نهایی آن ۵۵ دقیقه و ۱۵ ثانیه بود.
اطلاعات بیشتر را از اینجا بخوانید.
منبع: engadget.com
