Michael Uttmark دانش آموز دبیرستاد Oak Harbor در حال نصب بازوی رباتیک برای Jaelyn Crebbin. مایکل رهبری پروژۀ ساخت بازوی مصنوعی را بر عهده داشت.
Jaelyn یک دختر معمولی است. او یازده سال دارد و اهل Oak Harbor است. وی ساز بادی می نوازد و به فوتبال و نقاشی علاقه دارد. Jaelyn به طور مادرزادی ساعد و دست چپ ندارد. اگرچه وضعیت جسمی او تا کنون تأثیری بر روحیه و تلاشش نداشته است اما هدیۀ دانش آموزان دبیرستانی به وی باعث شده تا او خود را بیشتر شبیه به هم سن و سالان خود احساس کند. او عاشق دست جدید بنفش خود شده و اکنون میتواند با هر کدام از دستهای خود توپ بازی کند، لیوان آب بردارد و دست بدهد.
وی میگوید: «اولین بار کمی برایم ترسناک بود. من کمی خجالتی هستم و اوائل کار کردن با گروه رباتیک برایم آسان نبود.»
گروه رباتیک از طرحهای بنیاد غیر انتفاعی e-NABLE برای ساختن دست مصنوعی استفاده کرد. بر خلاف پروتزهای معمول که هزاران دلار هزینه دارند، اینگونه دستهای رباتیک را میتوان با حدود ۳۰ دلار مواد اولیه و یک چاپگر سه بعدی ساخت.
بنیاد e-NABLE را در سال ۲۰۱۳ یک پژوهشگر در مؤسسۀ فناوری Rochester بنا نهاد. امروزه داوطلبان این بنیاد به صدها نفر میرسند و تا کنون در ۳۷ کشور دستهای مصنوعی ساختهاند.
>> مقالۀ مرتبط: اندیشیدن فراتر از چارچوبها: دیدار با Ivan Owen بنیانگذار e-NABLE
این دست مصنوعی تا تبدیل شدن به یک ابزار تمامعیار فاصله دارد. بنیاد e-NABLE تلاش میکند به کسانی که نمیتوانند دستهای مصنوعی متداول را تهیه کنند و یا کودکانی که در حال رشد هستند و امکان دریافت یک دست مصنوعی دائمی را ندارند کمک کند.
کودکان از دستهای مصنوعی برای انجام دادن کارهای ساده استفاده میکنند. دست رباتیکی Jaelyn انگشتانی دارد که با خم و راست کردن آرنج، باز و بسته میشوند. او با داشتن دو دست خیلی راحتتر میتواند کارهایی مانند دوچرخه سواری، گرفتن توپ و شنا کردن را انجام دهد.
اعضای گروه رباتیک از چند سال پیش خبرهایی دربارۀ بنیاد e-NABLE شنیده بودند. آنها توانستند یک چاپگر سه بعدی ۲۰۰۰ دلاری تهیه کنند. آنها بهار سال گذشته ابعاد بازوی Jaelyn را اندازهگیری کردند و شروع به ساختن یک بازوی رباتیک برای او نمودند و چند هفته پیش نسخۀ نهایی را به او تحویل دادند.
Che Edoga مربی رباتیک و سرپرست این گروه میگوید: «ساختن این دست برای گروه خیلی هیجان انگیز بود. آنها با ساختن این دست میتوانستند تأثیر ساختۀ خود را بر زندگی یک فرد ببینند.»
این گروه پروژههای جذاب دیگری نیز دارد. مثلاً یک سه چرخه که میتواند آب را تصفیه کند، یک پرندۀ رباتیک (drone) بزرگ برای انجام عملیات جستجو و نجات، و یک آهوی رباتیک به عنوان طعمه برای به دام انداختن شکارچیان غیر مجاز.
کار این گروه هنوز با Jaelyn تمام نشده و آنها در حال طراحی یک دست دیگر هستند تا او بتواند انگشتانش را به کمک حسگرهای سطح پوست و از راه حرکت دادن ماهیچههایش باز و بسته کند.
Edoga میگوید: «من میخواهم بچههایم به این درک برسند که مهندسی درواقع به معنای حل مشکلات است و آنها همین حالا میتوانند پشت رایانۀ خود بنشینند و آن مشکلات را حل کنند.»
Jaelyn اکنون به کلاس ششم میرود. مادرش نیز در همان مدرسهای که او درس میخواند معلم است. وی میگوید: «از زمانی که دخترم این دست را می پوشد دیگر آن دختر خجالتی سابق نیست و حالا همیشه لبخند به لب دارد.»
اما این دست رباتیک بیش از آنکه Jaelyn را دهد، نگاه دیگران را نسبت به او تغییر میدهد. به ویژه پیشداوریهایی که مردم در نخستین لحظات آشنایی با معلولان دارند.
Jaelyn حالا مشکلات دیگری دارد. بعضی از بچهها به دست او زل میزنند و برخی دیگر از روی کنجکاوی دستهایش را لمس میکنند. بعضی از بزرگترها سئوالهای نامربوط از او میپرسند. او گاهی وقتها برای فرار از این نگاههای عجیب و غریب دستش را داخل جیبش پنهان میکند. پدرش میگوید: «او از بابت دست خود خجالت زده نیست. بلکه از نگاه و حس ترحم مردم که هیچ وقت هم آن را نخواسته گریزان است. حالا اظهار نظر و ایرادگرفتن از دست او جایگزین حرفهای ترحم آمیز مردم شده است.»
منبع: Whidbey News Times
