پژوهشگران استرالیایی درمانی نوین را برای اختلال بینایی توسعه می‌دهند که دربرگیرندۀ ترمیم چشم یا سامانۀ بینایی نیست بلکه آنها می‌خواهند ایمپلنت‌های الکتریکی را در مغز بیماران قرار دهند تا با تحریک نورون‌های مناسب، تصویری دیداری تولید کنند.
این فناوری که به دست دانشمندان دانشگاه Monash در ملبورن طراحی شده است، شامل یک عینک با دوربین‌های داخلی است که داده‌های آنچه مشاهده می‌کند را به ایمپلنت‌ها می‌فرستد. این ایمپلنت از ۱۱ بخش کوچک تشکیل شده است که سیگنال‌های بی‌سیم را از فرستندۀ عینک دریافت می‌کند و پس از آن قشر بینایی مغز را با آرایه‌ای از الکترودهای بسیار کوچک تحریک می‌کند.
هرکدام از این الکترودها سیگنالی را تولید می‌کند که کاربر آن را همچون نقطه‌ای نورانی درک می‌کند. در واقع هرگاه همۀ آنها تحریک شوند، باید تصویری دارای ۵۰۰ نقطۀ نورانی بسازند. این تعداد ممکن است با تجربۀ بینایی یک فرد سالم برابر نباشد، اما دستکم کاربران می‌توانند چهره‌ها و دیگر ویژگی‌های پایه‌ای دنیای اطرافشان را تشخیص دهند.
این دستگاه به عنوان درمانی برای افراد مبتلا به اختلال بینایی ناشی از طیف گسترده‌ای از شرایط گوناگون شامل آسیب‌های فیزیکی، پیری چشم و آب‌سیاه توسعه داده شده است. بنا بر گفتۀ تارنمای Monash Vision Direct این ایمپلنت می‌تواند برای تکمیل بینایی موجود هر فرد بکار رود، بنابراین می‌تواند توسط هر دو گروه مبتلا به نابینایی جزئی و کامل بکار گرفته شود.
آزمایش‌های بالینی این چشم مصنوعی با نخستین مجموعۀ داوطلبینی که سال آینده این ایمپلنت را دریافت خواهند کرد آغاز می‌شود. برای انجام این کار، جراحان بخش کوچکی از جمجمه را جدا کرده و این دستگاه را مستقیماً روی سطح قشر بینایی مغز قرار می‌دهند. سپس بخش جداشدۀ جمجمه را به جای خود باز می‌گردانند. قشر بینایی بخشی از مغز است و وظیفۀ پردازش داده‌های بینایی را بر عهده دارد.
در سال‌های اخیر، شماری دیگر از راهکارهای فناورانه برای اختلال بینایی پدید آمده است. یکی از موارد قابل توجه، ایمپلنت‌های شبکیه است که جایگزین شبکیه شده و از طریق عصب‌های بینایی با مغز ارتباط برقرار می‌کند و در سال ۲۰۱۳ سازمان غذا و دارو ایالات متحده آن را تأیید کرد. اما محصول Monash با این تلاش‌ها تفاوت دارد چرا که روشی کاملاً جدید برای تحریک قشر بینایی ارائه می‌دهد که چشم‌ها وسامانۀ بینایی را کاملاً دور می‌زند.
منبع: iflscience
