با Sujana Mohd Rejab مردی که یک تنه پروتزهای دست چاپ سه بعدی را برای کودکان نیازمند می‌سازد آشنا شوید.
هیچ چیز نمی‌تواند Sujana Mohd Rejab را از کار باز دارد. تا آنجا که ما درباره وی که سابقاً معلم بوده فهیمیدیم، او وقت خود را صرف ساختن پروتزهای دست چاپ سه بعدی برای کودکان می‌کند و قرار است ۲۰ دست سه بعدی رباتیک بسازد و نوزده تای آن را به کودکان معلول مالزیایی و یکی را به یک کودک سنگاپوری اهدا کند. انتظار می‌رود پروژه او که ۲۰ Tangan 3D (به معنای ۲۰ دست سه بعدی) نام دارد، در ماه اکتبر به پایان برسد. هنگام نوشتن این گزارش، Sujana تا کنون ساختن سه دست سه بعدی رباتیک را به پایان برده و آن‌ها را به صاحبانشان تحویل داده است. وی پیش از این بیش از ۲۰۰ پروتز دست مصنوعی ساده نیز ساخته و به افراد مختلفی اهدا کرده است.
افزون بر این وی صاحب شرکت MyVista است و در زمینه چاپگرهای سه بعدی و چاپ روی تی شرت فعالیت می‌کند. Sujana اگرچه هیچ گونه مدرکی در زمینه رباتیک و مهندسی ندارد اما سابقۀ برنامه نویسی رایانه و علاقۀ او به اندامهای زیست ساختار علمی تخیلی او را در دو سال گذشته به حوزۀ چاپ اندامهای مصنوعی با چاپگرهای سه بعدی کشانده است. Sujana به کمک جامعۀ سازندگان اندامهای چاپ سه بعدی e-NABLE توانست در کنار کار اصلی خود، پروژه جانبی اش را از داخل دفتر کارش در Taiping آغاز کند.
هنگام ملاقات Sujana در کوالالامپور که پدری ۴۸ ساله و صاحب شش فرزند است، وی گفت: «من فکر می‌کنم در مالزی بیشترین پروتز دست چاپ سه بعدی را ساخته‌ام. من تنها کسی نیستم که این کار را انجام می‌دهد اما بیشترین کار را انجام داده‌ام.» هنگامی که از او خواستیم عدد دقیق ساخته‌هایش را به ما بگوید وی گفت حساب تعداد آن‌ها (چه آن‌هایی را که به صورت خیریه اهدا کرده و چه آن‌هایی را که به صورت تجاری ساخته) از دستش خارج شده اما تخمین می‌زد که بیش از ۳۰۰ تا باشند.
تمرکز Sujana پیش از این بر روی ساخت دستها و ابزارهای چاپ سه بعدی مکانیکی دارای ساختارهای حرکتی رشته ای بوده است اما اکنون وی بر روی ساختن دستهای چاپ سه بعدی الکترونیکی که دارای باتری و سروو موتورند متمرکز شده است. مدلی که وی روی آن کار می‌کند به جای استفاده از حسگرهای ماهیچه ای معمول، از کنترل از راه دور استفاده می‌کند.
Sujana که بیشتر وقت خود را صرف ساخت ادوات ویژه کودکان می‌کند می‌گوید:
«دلیل آنکه من از حسگرهای ماهیچه ای استفاده نمی‌کنم آن است که زمان بسیار زیادی طول می‌کشد تا کودک بتواند با آن کار کند. حتی بزرگسالان هم نیاز به چندین ماه زمان برای یادگیری کار با آن دارند.» همچنین وی می افزاید که استفاده از روش کنترل از راه دور به راحتی قابل ارتقا است و در صورت نیاز خیلی راحت می‌توان به آن یک حسگر ماهیچه ای را افزود.
اما چرا او بر روی کودکان تمرکز کرده است؟ Sujana بر این باور است که کودکان قطع عضو باید امکان زندگی کردن مانند کودکان عادی را داشته باشند:
«من احساس آن‌ها را درک می‌کنم. آن‌ها کم حرف، گوشه‌گیر و تنها هستند. تنها مشکل نداشتن دست نیست بلکه مشکل اعتماد به نفس آنان است. مثلاً فرض کنید دختر کوچکی یک دست نداشته باشد. شما برای او متأسف خواهید شد. او باید احساس داشتن دست را تجربه کند. او روزی این دست را دریافت خواهد کرد. این دست مانند دست یک انسان معمولی نیست اما قطعاً به او کمک خواهد کرد. افزون بر این، دست وی مانند دست یک سوپرمن است و او را در مدرسه تبدیل به یک چهره شاخص خواهد کرد و اعتماد به نفس وی را افزایش خواهد داد.»
و این دقیقاً چیزی است که Sujana با انجام پروژۀ ۲۰ دست سه بعدی خود به دنبال تحقق آن است. برای آغاز این پروژه وی نیازمند کمک بود. او کانال فیسبوک خود را برای دریافت کمکهای مالی راه اندازی کرد. ماه فوریه گذشته وی در کانال خود با نام Paksu Delta درخواست همکاری برای تهیه مواد اولیۀ ساخت ۲۰ دست رباتیک چاپ سه بعدی را برای کودکان مطرح کرد. ظرف سه روز وی توانست همه مواد لازم را از بیش از ۱۰ اهدا کننده شامل شرکتهای الکترونیکی و سازندگان مختلف دریافت کند. همچنین او توانست همکاری Kolej Komuniti Taiping را جلب کند. آن‌ها به وی فضای لازم برای کار و همچنین امکان بهره گیری از امکانات و کمک دانش آموزانشان را دادند.
اکنون گروه Sujana شامل وی و پنج نفر داوطلب از جمله دختر وی است. کار گروه کوچکی مانند گروه Sujana که مشغول انجام کار بزرگی همچون فراهم ساختن شرایط زندگی عادی و دادن استقلال به ۲۰ کودک نیازمند است، همۀ کمکها و پشتیبانیها از وی را به خوبی توجیه می‌کند. شما می‌توانید پروژه او را از طریق صفحه فیسبوک وی دنبال کنید: www.facebook.com/paksu.delta
در همین زمینه بخوانید:
>> همکاری برای ساخت دستهای مصنوعی چاپ سه‌بعدی برای کودکان آسیا
>> دست مصنوعی چاپ سه‌بعدی برای کودک ژاپنی با تلاش خستگی ناپذیر مادرش
منبع: Malaysia.my
